Pandemi bitmemiş olabilir ama aşılar çoğumuz için hayatı normale döndürdü. Altı kuralı ve destek baloncukları puslu anılardır, bu da Covid’in bazı insanların yaşamları üzerinde derin bir etkisi olmaya devam ettiğini unutmayı kolaylaştırır.
Hükümet rehberliğinin aylar önce değişmesine rağmen, bakım evlerinin ziyaretleri kısıtlamak için hala pandemiyi kullandığına dair raporlar var . Bazı bağışıklığı baskılanmış kişiler, aşılar onlara yetersiz koruma sağladığı için hala evde koruma sağlıyor.
Hayatlarının rahatladığını, ancak tekrar kısıtlandığını gören bir grup, öğrenme güçlüğü çeken insanlardır. 2020 boyunca, 18-34 yaşları arasındaki öğrenme güçlüğü olan yetişkinlerin Covid’e yakalandıktan sonra ölme olasılıkları yaşıtlarına göre 30 kat daha fazlaydı.
Öğrenme güçlüğü çeken insanlar için bir kampanya yürüten Nicky Clark, pandeminin ailesi için nasıl olduğunu anlattı. Kızı Emily, ağır öğrenme özürlü ve üç bakıcıdan 24 saat destekle kiralık bir evde yaşıyor. Bir yılı aşkın süredir ailesini göremedi. Nicky bana “Mutlak bir ıstıraptı” diyor. “Emily neden yüzmeye gidemediğini, limonata için kafeye ya da deniz kenarına gidemediğini ya da etrafındaki herkesin neden maske taktığını ya da neden sadece bize FaceTime yapabileceğini anlayamadı. Kendini suçladı – yanlış bir şey yaptığını düşündü.”
Bu grup, en başından itibaren Covid’in etkisinden korktu: pandemiden önce, öğrenme güçlüğü çeken insanlar arasında önde gelen ölüm nedeni solunum yolu hastalığıydı . Nicky, onlara en başından aşılara öncelikli erişim hakkı verilmesi için kampanya yürüttü. Ancak ekstra riskler netleştikten sonra bile, hükümet ona haftalarca yeterince yüksek olmadıkları söylendi. Kılavuz, bazılarının hastanede yaşam mücadelesi vermesinin ardından 2021 Şubat ayının sonlarına kadar öğrenme güçlüğü kaydındaki herkesi klinik olarak savunmasız olarak içerecek şekilde değiştirilmedi .
Emily’nin yaşam kalitesi, Şubat ve Mayıs’taki iğneleri ve Kasım 2021’deki güçlendiricisini takiben geri dönmeye başladı. Nicky, öğrenme güçlüğü hakkında aşılamanın önemini vurgulayan daha fazla klinik rapordan sonra , kızının bir bahar güçlendiricisi için önceliklendirileceğini varsayıyordu. Yanılmıştı: Son baskısından neredeyse 10 ay sonra hala bir saniyesi olmadı.Hayatı yeniden kısıtlandı ve saçları ilk karantinada olduğu gibi tekrar dökülmeye başladı.Nicky Clark, anne
Nicky, “Hayatı yeniden kısıtlandı ve saçları ilk karantinada olduğu gibi yeniden dökülmeye başladı” diyor. Bunu yükseltmek için harcanan haftalardan sonra, hükümetten öğrenme güçlüğü olan yetişkinlerin sonbaharda destek sunumu için ikinci öncelikli grupta olacağına dair onay aldı, ancak Emily’nin korunup tekrar dışarı çıkabilmesi için Kasım ayı olabilir.
Zulüm şu ki, Emily’ye bir bahar desteği verilmiş olsaydı tüm bunlar önlenebilirdi. Hükümetin öğrenme güçlüğü çeken yetişkinlere destek vermeme kararı, örneğin neden oksijene ihtiyaç duyduklarını veya düzenli bakıcılarının neden onlarla birlikte gelemediğini anlayamayan biri için önlenebilir hastane tedavisinin travmasını hesaba katmaz. hastanede, radyo DJ Jo Whiley tarafından canlı bir şekilde kız kardeşi Frances hakkında Covid’e yakalandıktan sonra anlatıldı. Enfeksiyon oranlarının yüksek olduğu ve toplum düzeyindeki önlemlerin kaldırıldığı bir dünyada, Emily’yi bir destekçiden mahrum etmek, hayatına anlam katan şeylerden gereksiz yere vazgeçtiği anlamına gelir.
Bu, öğrenme güçlüğü çekenlerin ve akrabalarının mücadele etmesi gerekenlerin bir mikrokozmosudur. Çoğumuzun hafife alacağı bir haysiyet kırıntısı ile tedavi edilmek için sistemle savaşmak zorundalar. Emily, ailesinin haberi olmadan, ona yüzüstü kısıtlama uygulandığı bir yatılı okula gitti; Nicky, Emily’nin o gittikten sonra sıkıntıya düştüğünde yüz üstü yere yatacağını ve sonunda artık buna maruz kalmayacağını anlayana kadar yüzüstü yere yatacağını söylüyor.
Hükümet, konut tesislerinde yaşayan öğrenme güçlüğü ve otizmli yetişkinlerin sayısını azaltmaya kararlı, ancak zaten mütevazı hedefleri kaçırdı; Nicky, Emily’nin bugün bağımsız yaşamasının tek nedeninin, kendisi ve kocasının yerel otoriteyi başka amaçlar için ayrılmış bir mülkü serbest bırakmaya ikna etmeleri ve kendisi için önerilen uzun süreli hastane yerine bir bakım destek paketini uygulamaya koymaları olduğunu söylüyor.
Çok fazla genç, sıkıntılı davranışlarını daha da kötüleştiren ve yönetmeyi zorlaştıran kurumsal ortamlarda yıllarca kendi istekleri dışında bölümlere ayrılmış, sevgi ve anlamla dolu hayatlar yaşama şansından mahrum bırakılıyor.Çok fazla genç, sevgi ve anlamla dolu hayatlar yaşama şansından mahrum bırakılıyor.
Ian Birrell gibi gazeteciler , davranışları kontrol etmek için ilaçların uygunsuz kullanımı, tecritte yaşayan gençler, yemeklerinin onlara bir kapaktan teslim edilmesi ve ailelerin ziyaretlerine izin verilmemesi gibi korkunç uygulamaları ortaya çıkardılar çünkü bu, çok fazla sıkıntıya neden oluyor. ayrıldılar.
Bakım evleri ve çocuk evleri sektörleri gibi, bu konut birimlerinden bazıları, savunmasız insanlara bakım yoluyla garantili bir hükümet gelir akışından sağlıklı bir getiri elde etme fırsatını gözetleyen özel sermaye fonlarına ait şirketler tarafından kâr amacıyla işletilmektedir .
Bu bir para meselesi değil – bir yerleşime yerleştirme , öğrenme güçlüğü çeken bir yetişkinin toplum içinde yaşamasını desteklemekten çok daha pahalıya mal oluyor – ama bir şeyleri değiştirmek için siyasi irade eksikliği. Bu siyasi irade eksikliği, öğrenme güçlüğü konusunda hala var olan devasa toplumsal damgayı yansıtıyor. NHS’den, işverenlerden ve eğitim kurumlarından son yıllarda gördüğümüz ayrımcılıkla mücadele konusundaki tüm memnuniyet verici odaklara rağmen, öğrenme güçlüğü çeken yetişkinlerin hakları modası geçmiş bir dava olmaya devam ediyor.
Devlet ve toplum, hayatlarının her alanında onlara, hepimizle aynı haklara sahip bireyler olarak değil, yönetilmesi gereken sorunlar ve en aza indirilmesi gereken riskler olarak ikinci sınıf vatandaş muamelesi yapmaktadır.
Sonia Sodha bir Observer köşe yazarıdır.
Kaynak-Guardian
